Szkoła średnia według Janiny Burnowicz

Myśl zorganizowania średniej szkoły w Lututowie zrodziła się wczesną wiosną 1945 r. Miało to swoje uzasadnienie w tym, że w parku stały mury niewykończonego pałacu b. Dziedziców Marii i Wojciecha Kurnatowskich, które można by było przy pewnym nakładzie wykorzystać do celów szkolnych, a tym samym zabezpieczyć przed rozgrabieniem przez miejscową ludność. Wójtem w osadzie Lututów był wtedy Julian Galiński. Współdziałał z nim gorzelany Jerzy Góranowski. Obaj postanowili zająć się sprawą szkoły średniej. Starostą był wówczas brat stryjeczny J. Galińskiego – Bolesław. Liczono na jego pomoc. Inicjatorzy udali się do niego i otrzymali upoważnienie na zabezpieczenie murów pałacu i materiałów i wkrótce przystąpiono do przystosowania zaczętego pałacu do potrzeb szkolnych. Zwożono materiał budowlany w bardzo różny i przemyślny sposób, nieraz nielegalny. Zabiegano o przydziały materiałów budowlanych wykorzystując wszelkie znajomości i tzw. “chody”. Np. Na granicy gminy Lututów znajdowało się 80 m/3 drzewa budulcowego, przygotowanego przez Niemców do wywózki. Zapobiegliwi Lututowianie zwieźli drewno na plac targowy a następnie na tartak w Tyblach do obróbki. Starosta był oburzony samowolą, ale było już za późno, żeby drzewo zwrócić. “Cel uświęcił środki”. Z tego drzewa zrobiono szalunki, rusztowania, wywiązkę a część w postaci odpadów otrzymali robotnicy zatrudnieni przy budowie. Sprawę budowy szkoły średniej oddano w ręce powołanego Komitetu Budowy Szkoły Średniej w Lututowie. W skład jego weszli; wójt-Julian Galiński, dr. med.-Ign. Bąk, gorzelany-Jerzy Guranowski, gł. księg. w młynie Włodzimierz Brzostowski, kier. szk. pods. J. Krzysztofik, naucz. Zdz. Chojnacki, i ob, ob. Leon Tomczyk, Szeflński, J. Krzywański-rolnik z Dobrosławia i Skoczylas-rolnik z Swobody. Przewodniczącym Komitetu został dr. J. Bąk. Komitet organizował zabawy, sprzedawał “cegiełki”, zabiegał o zdobycie funduszów. Wydelegowano 12 osób spośród Kom. Bud. i rodziców do Warszawy do ówcz. min. Ign. Baranowskiego z prośbą o pomoc. On skierował delegację do min. finansów, które poparło sprawę budowy śr. szk. I przydzieliło pół miliona złotych dla Lututowa. Budowa ruszyła całą parą. Ale był to zaledwie zastrzyk dla budowy. Wkrótce pojechała do Warszawy druga delegacja, a potem trzecia. Wójt Galiński uczestniczył we wszystkich trzech delegacjach. Dużą pomoc świadczyło społeczeństwo Lututowa służąc siłą fizyczną i fachową lub organizując transport, Np. ob. Duś Tomasz, właściciel ciężarówki. Pomagał bardzo wydajnie przy zwożeniu materiału i sprzętu, rolnicy służyli końmi itp.

Tymczasem młodzież uczyła się w budynkach prywatnych wyznaczonych rzez komisję mieszkaniową. Przesuwała ona ludzi do innych domów, żeby pozyskać lokale nadające się na sale szkolne. Przekonano mieszkańców, wybrano odpowiednie lokale, skompletowano grono pedagogiczne. I tak szkoła średnia mieściła się najpierw w części domu ob. Kamaszowej i ob. Barańskiej na ul. Złoczewskiej. W drugim roku przeniesiono szkołę na ul. Gimnazjalną do domu ob. Fity, gdzie mieścił się także sekretariat szkoły, a w domu ob. Kamaszowej ulokowano internat męski. W jednej połowie domu były trzy sale i mieszkanie dyrektorki szkoły, w drugiej stołówka i kuchnia. Dopiero po wykończeniu budynku przy ul. Klonowskiej przeniesiono tam szkołę, na ul. Gimnazjalną przeniesiono internat. Sale po internackie przeznaczono na klasy dla szkoły podstawowej.

Wynalezienie odpowiednich pomieszczeń nie zakończyło łańcucha kłopotów-teraz trzeba się było postarać o wyposażenie sal szkolnych. Początkowo znoszono po prostu wszelki sprzęt i meble z domów prywatnych, byle tylko móc rozpocząć zajęcia. Część pomocy naukowych jak książki i atlasy dostarczyła nauczycielka p. Dobrowolska. Ona też starała się o ściągnięcie personelu pedagogicznego. Dyrektorem szkoły została dr. Zofia Szymanowska. Pierwszymi nauczycielami byli; mgr. Paradowska H., mgr. Frombska Maria-Bieniacka, Orłowska St. , H. Bieniecka, H. Górczyński, B. Stelmach, Zdz. Chojnacki, pp. Dobrowolscy i Zakrzyńska Maria.

W 1947 r. ze składek społeczeństwa i dochodów z imprez ufundowano sztandar szkoły.

Poświęcenie sztandaru było pięknym i wzniosłym przeżyciem zarówno dla fundatorów jak i mieszkańców.

Dzięki takim staraniom i zabiegom w trudnych pierwszych latach powojennych rosła i rozwijała się szkoła, kształciła i wychowywała młodzież, która sama wiele pracy włożyła w uporządkowanie i utrzymanie budynku szkolnego. Zrzeszona w organizacjach młodzież kształtowała swoją postawę ideologiczną i promieniowała na otoczenie. Szczególnie ważną rolę spełniały podczas rocznic i uroczystości zespoły artystyczne i sportowe.

Historia szkoły średniej w Lututowie to ciągłe zmiany typów i kierunków szkoły i przystosowywanie jej w zależności od sytuacji do potrzeb terenu.

Najpierw powstało Państwowe Liceum i Gimnazjum Ogólnokształcące.

Od 7 maja 1945 do 29 lipca 1945 czynne były 3 klasy; Ia, Ib i II liczące po 21, 23, 21 uczniów.

Przedmioty typowo humanistyczne; j. pol., łacina, j. franc., hist., geogr., biol., mat., pw., ćwicz. ciel., spiew.. Roczniki 1927-33. W roku szk. 1945/46 szkoła liczyła już 3 klasy/roczniki b. Zróżnicowane 1923-30. Uczniów razem było 124. Klasa I była podwójna, II potrójna, III pojedyńcza. W 1946/47 zorganizowano 2 klasy wstępne wyrównawcze “a” i “b”. Uczniów przyjmowano na podstawie świadectw z kl. VI szk. podst. i egzaminu. Naukę prowadzono systemem semestralnym. Zorganizowano też 2-let. gimnazjum ogólnokształcące. Świadectwa ukończenia gimn. otrzymało 29 osób. W r. szk. 1947/48 świadectwa ukończenia otrzymały 24 osoby.

Opracował Wacław Zabłocki

Galeria

Komentarze