Szkoła w Pieczyskach i nie tylko

Szkoła w Pieczyskach istniała już w 1917 roku. Pierwszym nauczycielem był Stanisław Lipieta, który pracował tu do roku 1923, przez rok uczyła w szkole pani Henryka z Broszkiewiczów Lipietowa. Od 1 września 1930 roku szkołę przeorganizowano z jednoklasowej o czterech oddziałach na dwuklasową pięciooddziałową z dwoma nauczycielami. Było to związane ze zwiększona liczbą dzieci. Personel szkoły to kierownik- Franciszek Chrzanowski i nauczyciel Zygmunt Korecki.

Zmiana ustroju szkolnictwa w 1932 roku spowodowała przemianowanie szkoły na Publiczną Szkołę Powszechną I stopnia, ale zmniejszyła się ilość oddziałów z pięciu do czterech. W latach 1937- 38 nauczyciele czynili starania aby połączyć szkoły w Pieczyskach i Chobaninie celem utworzenia wyższego stopnia organizacyjnego z większą ilością klas i nauczycieli. Szkoły w obu miejscowościach mieściły się w wynajętych izbach bez wymagań higieny szkolnej. Starania nauczycieli doprowadziły do zebrania pierwszej sumy pieniędzy i zakupienia (0,56 ha) ziemi pod budowę szkoły w Pieczyskach. Niestety, powstało niezadowolenie mieszkańców Chobanina i szkoły nie wybudowano, choć miała być oddalona tylko 150 m od granic gromady Chobanin. Od 1 września 1938 roku stanowisko kierownika szkoły obejmuje Anzelm Sztajnert. Okres wojenny to przerwa pracy szkoły. Już w lutym 1945 roku rozpoczyna się nauka w dwóch salach wynajętych w Pieczyskach i Chobaninie. Do pracy w szkole stanął dawny nauczyciel Zygmunt Korecki i Zofia Pawłowska, która przybyła tu z powiatu sieradzkiego.

W 1947 roku szkoła w Pieczyskach otrzymała pieniądze na zakup baraku (150 tyś. zł). Budowę rozpoczęto na kupionym jeszcze przed wojną placu szkolnym. Sił do budowy dostarczały wsie Pieczyska i Klatka. Chobanin był obrażony, rozpoczął budowę własnej szkoły od strony Ochędzyna. Władze oświatowe stworzyły jednak jeden obwód szkolny z Chobanina i Pieczysk. Barak szkolny w Pieczyskach choć niekompletny istniał jeszcze w latach dziewięćdziesiątych ub. wieku obok remizy strażackiej i mieściło się tam długo przedszkole. Rosła liczba dzieci w szkołach, przybywało nauczycieli, kłopot był jednak ze znalezieniem mieszkań dla nauczycieli. Ciekawostką jest to, że w latach 1951/ 52 powstaje w szkole organizacja harcerska, której przewodnikiem jest pani Augustyniak. W latach pięćdziesiątych ma miejsce duża rotacja nauczycieli, w roku 1956 po rocznej pracy odchodzi Stanisław Ośródka, przybyły natomiast kol. Helena Jasińska i Kazimiera Mrugała.
Początki lat sześćdziesiątych to budowa nowej szkoły, murowanej- otwarto ja w 1965 roku. Budynek był zelektryfikowany z radiowęzłem i głośnikami. Na boisku szkolnym urządzono skocznię do skoku w dal i wzwyż i przygotowano bieżnię czterotorową żużlową.
W latach 1965/66 po odejściu kierownika Koreckiego nowym kierownikiem zostaje Czesław Lemiesz.
W roku szkolnym 1966/67 podjęto starania o założenie w szkole i w domu nauczyciela instalacji wodno- kanalizacyjnej. Zakupiono tez wiele sprzętu sportowego (kozioł, materace, drabinki).
Kolejnymi kierownikami później dyrektorami po Czesławie Lemieszu byli:
1985- 87 Zenon Magaj, 1987 (od 1 września do 31 grudnia) Sylwia Nikodem, od 1 stycznia 1988 do 31 sierpnia 1988- Dzierżysława Koper po dyrektora, 1988-1998- Ryszard Nikodem, 1998- 2019- Magdalena Gabas.

Ważniejsze wydarzenia z historii szkoły:

1917- powstanie szkoły w Pieczyskach,
1938- zakup działki pod budowę szkoły,
1939-45- w okresie II wojny światowej szkoła nie funkcjonuje,
luty 1945- pierwsze zajęcia w powojennej szkole,
1956- elektryfikacja szkoły (dawnego drewnianego baraku),
1965- otwarcie budynku nowej szkoły, Zygmunt Korecki przechodzi na emeryturę funkcje kierownika obejmuje Czesław Lemiesz,
1967- budowa skoczni, bieżni, boiska do piłki nożnej,
1985- szkoła otrzymuje centralne ogrzewanie,
1986- nowe ogrodzenie wokół szkoły,
1995- 96- rozbudowa szkoły,
2002- 2003- szkoła otrzymuje certyfikat „Szkoła z klasą”,
2006- 2007- certyfikat „Szkoła bez przemocy”,
2007- certyfikat „Uczniowie z klasą”,
2007- boisko asfaltowe uniwersalne, pracownia komputerowa, zmodernizowano obejście szkoły.
Na to wszystko pracowali kierownicy, dyrektorzy nauczyciele i rodzice.
Przez szkołę przewinęło się wielu nauczycieli, nie sposób ich wszystkich wymienić choć większość z nich znam osobiście.
Wielu uczniów przynosiło zaszczyt szkole w  wielu dziedzinach. Przypomnę tylko niektórych: lekkoatleci zdobywali medale na szczeblu wojewódzkim. Maciej Korpeta, Mariusz Bieda, Krzysztof Marszałek. Medaliści wojewódzcy w tenisie stołowym-Maciej Gasztych, Piotr Figiel, Paweł Wojciak, W. Koralewski. Wspaniali łyżwiarze- Mirosław Dabik, Waldemar Gabas, Andrzej Sołyga, Sławomir Faryś, Magdalena Walaszek. To tylko niektórzy.
Dariusz Korpeta zakwalifikował się do Rejonowej Olimpiady Matematycznej, A. Gasztych i P. Golinski to laureaci Międzynarodowego Konkursu „Kangur”.
M. Gabas- laureatka MKM „Kangur”,
A. Peljak zajmuje I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Historycznym „Krąg”,
Wielu uczniów zajmuje czołowe miejsca w Turniejach Wiedzy pożarniczej, w Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki o Zdrowiu, w konkursach plastycznych.
A teraz kilka porównań: przed wojną stan szkolnictwa był fatalny, jeszcze nieźle wyglądało to w dawnym zaborze pruskim, gdzie stało wiele budynków szkolnych z czerwonej cegły. Na terenach dawnego zaboru rosyjskiego lekcje odbywały się w wynajętych prywatnych izbach.
Po wojnie została grupa wspaniałych, starych nauczyciel, którzy razem z nowo przyjmowanymi do pracy wzięli się najpierw do likwidacji analfabetyzmu a czasem do budowy nowych szkół. Takich szkół wybudowano na naszym terenie wiele wraz z mieszkaniami dla nauczycieli. Podam kilka przykładów z bliskich nam miejscowości, gdzie na przełomie lat 50 i 60 ub. wieku powstały szkoły: jednopiętrowe- Wójcin, Pieczyska, Tyble, Bolesławiec, Biadaszki, Cieszęcin, piętrowe- Teklinów, Pichlice, LO Wieruszów, Sokolniki, dwupiętrowe- Wieruszów, Mirków. Powstało wiele innych , których już nie pamiętam.
Przy szkołach budowano mieszkania dla dwóch- czterech rodzin nauczycielskich. Rodziny nauczycielskie w pierwszych latach po woj nie to rodziny gdzie oboje małżonkowie byli nauczycielami.  Nauczyciele w powiecie znali się prawie wszyscy, spotykali się na konferencjach przedmiotowych, na imprezach z okazji Dnia Nauczyciela w listopadzie każdego roku. Przypomnę jeden drobny fakt, w Dniu Nauczyciela w 1969 roku na spotkaniu z tej okazji były stare nauczycielskie małżeństwa i single. Po spotkaniu 4 mężczyzn w tym ja poszliśmy do restauracji „Bursztynowa, ” gdzie również zjawiły się nasze koleżanki nauczycielki. Efekt końcowy w 1970 roku z tego spotkania były 4 małżeństwa. Z czasem takie nauczycielskie małżeństwa rzadziej powstawały, ponieważ mężczyźni nie szli do tego słabo płatnego zawodu.
 Dzisiaj brak już tej jedności nauczycielskiej. Po 1089 roku zmieniający się ciągle ministrowie, którzy maja niewielkie pojęcie o szkolnictwie, wciąż to szkolnictwo reformują. Są to jednak reformy- niewypały. W oświacie powstał wielki chaos. Nie dziwię się, że ludzie wykształceni i dobrze uposażeni wysyłają swoje pociechy do szkół prywatnych.
Dodam jeszcze- czasy PRL to czas największego awansu społecznego w całej naszej historii. Poziom szkolnictwa od podstawowego przez średnie do wyższego był wysoki, wyznaczony przez wielu przedwojennych uczonych i wykładowców a później przez ich wychowanków.
Niestety szkolnictwu szkodzi polityka, cele polityczne i parcie na stanowiska wypaczają wyższe cele dla kraju w tym szkolnictwa i oświaty.                                

Zenon Magaj

zdjęcie:ilustracyjne

Galeria

Komentarze