Historia wsi i miejscowej szkoły

Wieś

Najstarsza wzmianka o Kuźnicy Skakawskiej pochodzi z 1455 roku. Zwała się wtedy Kuźnicą Wieruszowską i występuje w połączeniu ze starym Wieruszowem. Leży nad rzeką Niesób w pobliżu jego ujścia do rzeki Prosny. Znalezione na polach urny z ludzkimi prochami oraz ślady grodziska dowodzą, że istniało tu życie w dobie kultury łużyckiej około 3,5-4 tysięcy lat temu. Do czasów rozbiorów Kuźnica dzieliła losy Wieruszowa w Ziemi Wieluńskiej południowej części Wielkopolski. Wieś składała się z dwóch odrębnych części- bliższa nad rzeką- Kuźnica i położona w tyle Potaśnia. Włości w większości należały do klasztoru ojców paulinów w Wieruszowie. Mieszkańcy zajmowali się pracą na roli oraz wytapianiem żelaza z rudy darniowej, której było sporo nad brzegiem rzeki. Po II rozbiorze (1793 r.) Kuźnica Wieruszowska znalazła się w zaborze pruskim. Po Kongresie Wiedeńskim, który wyznaczył granice zaborów na rzece Prośnie, Kuźnica znalazła się także w zaborze pruskim. Po powstaniu styczniowym Prusacy nazwali wieś Kuźnica Skakawa, by nazwa po stronie pruskiej nie przypominała nazwy „zagranicznej” polskiej z Ziemi Wieluńskiej z Wieruszowem będącej już w zaborze rosyjskim.

Po odzyskaniu niepodległości i przyłączeniu wsi do Polski (styczeń 1920 rok), może przez niedopatrzenie, a może przez dowartościowanie dzielnicy poznańskiej, Skakawa została zastąpiona przymiotnikiem Skakawska w powiecie kępińskim w województwie poznańskim, jako wieś Kuźnica Skakawska. Od 1955 roku Kuźnica Skakawska ponownie związana jest z Wieruszowem i gminą Wieruszów. Od 1955 roku znalazła się w nowopowstałym powiecie wieruszowskim, w województwie łódzkim. W latach 1975- 98 razem z Wieruszowem jest w województwie kaliskim a po kolejnej reorganizacji ponownie w województwie łódzkim.
 

Szkoła

Pierwsze wzmianki o szkole pochodzą z roku 1870. Stojący do dzisiaj budynek szkolny pochodzi także z XIX wieku. Od 1870 do 1939 roku szkoła miała 11 kierowników, z tym, że pan Andrzej Sobczak, kierownik w latach 1932- 39, przejął kierownictwo ponownie od 6 grudnia 1945 roku i pełnił tą funkcję do niespodziewanej śmierci w 1953 roku. W okresie międzywojennym, kiedy w rodzinach było 6-12 dzieci, ówczesna szkoła (4 klasowa) liczyła od 144 do 154 uczniów. W tamtych czasach do jej obwodu należały: Kuźnica Skakawska-wieś, Dobrydział - folwark, Skakawa - folwark, Biadaszki - folwark, Wielisławice - leśnictwo, Dobrygość - leśnictwo, Zychla.

Już po II wojnie światowej zmieniono obwody szkolne. Kuźnica Skakawska i Dobrydział znalazły się w sieci szkolnej Podzamcza, pozostałe przypisano do Opatowa. Niektóre dzieci ze względu na odległość i warunki dojazdowe i tak uczęszczały do szkoły w Kuźnicy Skakawskiej.

W latach 1945-53 szkoła była sześcioklasowa, a zajęcia odbywały się w klasach łączonych. Od 1953 roku został podniesiony stopień organizacyjny szkoły tak, że kl. I i VI uczyły się oddzielnie a łączone były klasy II z II Ii IV z V. Uczniowie klasy VII kontynuowali naukę w Podzamczu. Od 1 stycznia 1955 roku szkoła przynależy do powiatu wieruszowskiego w województwie łódzkim. 1 września 1955 roku ponownie zostaje podniesiony stopień organizacyjny szkoły siedmioklasowej bez łączenia klas, z czterema pełnozatrudnionymi nauczycielami. W 1956 roku szkołę opuszczają pierwsi absolwenci siedmioklasowej szkoły.

W myśl reformy szkolnej 1966/67 wprowadza się klasę ósmą. Końcówka lat sześćdziesiątych pokazuje znaczny spadek ilości uczniów. Od 1969 roku szkoła ponownie musi łączyć niektóre klasy, gdyż ilość uczniów spadła poniżej wymaganej liczby 121. Ostatnie lata to już ciągłe zmiany, a to ze względu na reformy jak też z powodu niżu demograficznego. Zatem czasy współczesne pomijam.
 

Ważniejsze wydarzenia z życia szkoły

- kwiecień 1953 rok niespodziewanie tragicznie ginie kierownik szkoły Andrzej Sobczak;
- 8 październik 1957 rok -po raz pierwszy zabłysło światło elektryczne w szkole i w wiosce;
- 23 kwietnia 1960 rok - w szkole założono telefon;
- 14 maj 1960 rok - na szkole założono odgromniki;
- czerwiec 1961 rok - ogrodzono płotem boisko szkolne;
- maj 1962 rok - położono chodnik wokół budynku szkoły;
- listopad 1963 rok - szkoła kupuje pierwszy telewizor :Rubin 102”, w szkole zorganizowano Uniwersytet Powszechny Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (48 uczestników);
- 23 września 1964 rok - szkołę odwiedza krajoznawca z Poznania, Czesław Białas, dążąc Szlakiem 1000-lecia Państwa polskiego.Wpisał się do kroniki szkoły;
- rok szkolny 1966/67 - wprowadzenie ósmej klasy i przydzielenie szkole piątego pełnozatrudnionego nauczyciela;
- 1 sierpień 1967 rok - rozpoczęcie kapitalnego remontu szkoły;
- kwiecień 1968 rok - w podwórzu szkoły rozpoczęto budowę domu nauczyciela;
- rok szkolny 1969/70 - z powodu mniejszej ilości uczniów w dwóch kompletach prowadzi się klasy łączone;
- 6 maj 1977 rok - Dziewiarska Spółdzielnia Pracy w Wieruszowie zostaje zakładem opiekuńczym szkoły. Wspaniała współpraca dzięki prezesowi Jerzemu Gawrońskiemu trwa wiele lat;
- 21 sierpnia 1978 rok - wdrożenie nowego systemu nauczania klas pierwszych, będącego przygotowaniem do wprowadzenia powszechnej szkoły ogólnokształcącej (ten projekt nigdy nie został zrealizowany);
- październik 1991 rok - w szkole założono centralne ogrzewanie;
- lipiec, sierpień 1992 rok - kapitalny remont szkoły - wymiana podłóg, schodów, drzwi wejściowych;
2001 rok - szkoła nie jest już samodzielna placówką, istniejące tu klasy I- III podlegają Szkole Podstawowej Nr 2 w Wieruszowie i jej dyrekcji;
- listopad 2006 rok - odnowiono tablice pamiątkową ustanowiona na 10-lecie odzyskania niepodległości 1918- 28;
- lipiec, sierpień 2007 rok - wymiana okien w budynku szkoły;
 

Kierownicy i dyrektorzy szkoły po II wojnie światowej:
Krzak Hilary, Sobczak Andrzej, Kaźmierczak Kazimierz, Diduch Jadwiga, Kacperski Arkadiusz.

Nauczyciele pracujący w szkole po II wojnie światowej:
Kowaliński I. Borowska A. Ciężka O. Szuk H. Skiba W. Bieda J. Sobczyk J. Serwecińska- Rembecka H. Gillówna H. Szwach K. Kasprzak Z. Kaźmierczak R. Owczarska B. Ciesielska T. Nawrocka K. Mrugała J. Baraniak H. Magaj Z. Wójcik B. Szewczyk Z. Popczyk W. Diduch J. Kacperska G. Kacperski A. Urbaniak M. Heidt U. plus obecni nauczyciele.

Sądzę, że dla młodych czytelników historia wsi będzie ciekawa, a historia szkoły przyniesie starszym wspomnienie z dawnych lat.

Życzę przyjemnej lektury

Zenon Magaj

Galeria

Komentarze